Baza wiedzy rynkowej
Przeglądasz profil popularny
Kanały wentylacji naturalnej - zakończenie nad dachem
Drukuj PowrótBardzo duże znaczenie dla sprawności działania kanału wentylacyjnego wentylacji naturalnej ma sposób jego zakończenia ponad dachem budynku. Przepisy podają ogólne zalecenia, w myśl których zakończenie kanału wentylacyjnego musi być wykonane w taki sposób aby nie powodowało zakłóceń działania wentylacji [1].
Powoływane są także szczegółowe zalecenia wynikające z normy [2], obejmujące zależności pomiędzy odległością zakończenia komina od połaci dachowej, kąta nachylenia dachu i rodzaju pokrycia dachowego, odległości od przeszkód znajdujących się na dachu lub innych wyższych elementów budynku.
W wielu wypadkach nie są one przestrzegane, a często stosowane jedynie do zakończenia kanałów dymowych i spalinowych. Projektanci nazbyt często ograniczają się do projektowania wizualnej formy kominów, nie uwzględniając ich właściwości eksploatacyjnych.
Należy natomiast pamiętać, że w kominie zakończonym nisko nad połacią dachową lub znajdującym się w strefie nadciśnienia, ciąg może być bardzo osłabiony lub może dochodzić do wtłaczania wiatru do kanałów wywiewnych. Rozwiązaniem może być zastosowanie na wylocie z kanałów specjalnych nasad kominowych, które zapobiegają wtłaczaniu wiatru.
Przy projektowaniu zakończenia kominów nad połacią dachową, wskazane jest przeanalizowanie wszelkich możliwych czynników mogących wpływać na skuteczność działania kanałów, lecz spełnienie wymagań normy [2] należy potraktować jako niezbędne minimum.
Jednym z częstszych błędów popełnianych w budynkach z dachem skośnym, przeważnie w domach z użytkowym poddaszem, jest wyprowadzenie kanału wentylacyjnego ponad połać dachu za pomocą tak zwanego kominka wentylacyjnego – kilkudziesięciocentymetrowego przewodu zakończonego daszkiem. Element ten przewidziany przez producentów jako zakończenie odpowietrzenia pionów kanalizacyjnych, odpowietrzenie warstw połaci dachowej lub wyrzutnia powietrza wentylacji mechanicznej, jest stosowany zamiast zwykłego komina. Jego długość (najczęściej nie przekraczająca 70-80 cm, łącznie z odcinkiem przechodzącym przez warstwy dachu) jest niewystarczająca do wytworzenia naturalnego ciągu kominowego. Także budowa kominka (nieocieplony fragment przewodu z tworzywa sztucznego) jest niewłaściwa z punktu widzenia skuteczności wentylacji. W tego typu rozwiązaniach z reguły dochodzi do odwrócenia ciągu (nawiewania powietrza do pomieszczeń) oraz wykraplania pary wodnej, która spływa po ściankach przewodu. Przy dużych mrozach dochodzi wręcz do zamarzania skroplin.
Literatura:
[2] PN-89/B-10425 „Przewody dymowe, spalinowe i wentylacyjne murowane z cegły. Wymagania techniczne i badania przy odbiorze”
[1] Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
Ocena: brak ocen
Musisz się zalogować by móc ocenić ten artykuł.
Powoływane są także szczegółowe zalecenia wynikające z normy [2], obejmujące zależności pomiędzy odległością zakończenia komina od połaci dachowej, kąta nachylenia dachu i rodzaju pokrycia dachowego, odległości od przeszkód znajdujących się na dachu lub innych wyższych elementów budynku.
W wielu wypadkach nie są one przestrzegane, a często stosowane jedynie do zakończenia kanałów dymowych i spalinowych. Projektanci nazbyt często ograniczają się do projektowania wizualnej formy kominów, nie uwzględniając ich właściwości eksploatacyjnych.
Należy natomiast pamiętać, że w kominie zakończonym nisko nad połacią dachową lub znajdującym się w strefie nadciśnienia, ciąg może być bardzo osłabiony lub może dochodzić do wtłaczania wiatru do kanałów wywiewnych. Rozwiązaniem może być zastosowanie na wylocie z kanałów specjalnych nasad kominowych, które zapobiegają wtłaczaniu wiatru.
Przy projektowaniu zakończenia kominów nad połacią dachową, wskazane jest przeanalizowanie wszelkich możliwych czynników mogących wpływać na skuteczność działania kanałów, lecz spełnienie wymagań normy [2] należy potraktować jako niezbędne minimum.
 |
 |
 |
 |
| Wymagania dotyczące zakończenia komina ponad dachem według PN-89/B-10425 Przewody dymowe, spalinowe i wentylacyjne murowane z cegły. Wymagania techniczne i badania przy odbiorze |
Jednym z częstszych błędów popełnianych w budynkach z dachem skośnym, przeważnie w domach z użytkowym poddaszem, jest wyprowadzenie kanału wentylacyjnego ponad połać dachu za pomocą tak zwanego kominka wentylacyjnego – kilkudziesięciocentymetrowego przewodu zakończonego daszkiem. Element ten przewidziany przez producentów jako zakończenie odpowietrzenia pionów kanalizacyjnych, odpowietrzenie warstw połaci dachowej lub wyrzutnia powietrza wentylacji mechanicznej, jest stosowany zamiast zwykłego komina. Jego długość (najczęściej nie przekraczająca 70-80 cm, łącznie z odcinkiem przechodzącym przez warstwy dachu) jest niewystarczająca do wytworzenia naturalnego ciągu kominowego. Także budowa kominka (nieocieplony fragment przewodu z tworzywa sztucznego) jest niewłaściwa z punktu widzenia skuteczności wentylacji. W tego typu rozwiązaniach z reguły dochodzi do odwrócenia ciągu (nawiewania powietrza do pomieszczeń) oraz wykraplania pary wodnej, która spływa po ściankach przewodu. Przy dużych mrozach dochodzi wręcz do zamarzania skroplin.
Literatura:
[2] PN-89/B-10425 „Przewody dymowe, spalinowe i wentylacyjne murowane z cegły. Wymagania techniczne i badania przy odbiorze”
[1] Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
Ocena: brak ocen
Musisz się zalogować by móc ocenić ten artykuł.
