Baza wiedzy rynkowej
Przeglądasz profil popularny
Parametry jakości powietrza
Drukuj PowrótWarunki panujące w pomieszczeniu można w prosty sposób opisać i zmierzyć. Kilka podstawowych parametrów decyduje o tym, czy powietrze, którym oddychamy jest dla nas zdrowe i czy czujemy się komfortowo.
Ważny jest skład powietrza, czyli zawartość tlenu i jego czystość. Choć powietrze zewnętrzne coraz trudniej uznać za czyste, jednak i tak stężenie zanieczyszczeń jest w nim zawsze kilku- lub nawet kilkunastokrotnie mniejsze niż w budynku. Dlatego przyjęło się nazywać powietrze zewnętrzne świeżym.
Określenie składu i czystości powietrza wewnętrznego nie jest proste. Dlatego przy uproszczonym badaniu jakości powietrza, przyjmuje się za punkt odniesienia zawartość dwutlenku węgla (CO2). Określone są graniczne progi zawartości dwutlenku węgla, które uznaje się za miernik jakości powietrza. Zawartość dwutlenku węgla w powietrzu określa się jednostką ppm określającą liczbę cząstek pierwiastka chemicznego (w tym wypadku CO2) na milion cząstek roztworu (w tym wypadku powietrza).
Choć w Polsce, a także w wielu innych krajach nie ma jasno postawionych wymagań w zakresie zawartości CO2 w powietrzu wewnętrznym, przyjmuje się, że nie powinna ona wynosić więcej niż 1000 ppm. Dla porównania zawartość CO2 w czystym powietrzu atmosferycznym wynosi około 350-450 ppm.
Stężenie CO2 w pomieszczeniu zależy w znacznym stopniu od ilości powietrza świeżego doprowadzanego z zewnątrz.
Ilość świeżego powietrza, jaką należy zapewnić dla każdego użytkownika pomieszczenia w poszczególnych typach budynków określają przepisy. W mieszkaniach, budynkach zamieszkania zbiorowego, budynkach użyteczności publicznej konieczne jest zapewnienie dla każdej osoby 20 m3 świeżego powietrza na godzinę. Jeżeli w pomieszczeniach są nieotwierane okna trzeba zapewnić dopływ większej ilości powietrza – 30 m3/h/osobę, a gdy jest dopuszczone palenie – 50m3/h/os.
W wielu obiektach, na przykład w dużych pomieszczeniach biurowych (typu open space), ilość powietrza świeżego może być nawet większa. Ważny jest jednak także sposób jego doprowadzenia. Konieczne jest takie rozprowadzenie powietrza po pomieszczeniu, aby docierało jednakowo do wszystkich jego użytkowników. W tym wypadku równomierne nawiewanie powietrza do całej przestrzeni nie zawsze może się okazać korzystne, gdyż osoby w nim przebywające mogą być rozlokowane w różnych częściach pomieszczenia z różnym zagęszczeniem. Nawiewanie powietrza w sposób równomierny, przewidziany przez projektanta instalacji jest możliwe tylko w systemach wentylacji mechanicznej.
Temperatura w pomieszczeniu, to temperatura powietrza wewnętrznego. Odczuwanie temperatury jest dosyć subiektywne. Dlatego w pomieszczeniach zajmowanych przez wiele osób zawsze może być grupa niezadowolonych. Jednak należy pamiętać także o czynnikach obiektywnych. Ważna jest bowiem temperatura powietrza nawiewanego do pomieszczenia. Nawiewanie powietrza zbyt chłodnego może powodować znaczny dyskomfort użytkowników siedzących w zasięgu strugi powietrza nawiewanego, mimo że średnia temperatura w pomieszczeniu będzie akceptowana przez większość osób. Podobnie negatywnie może być odczuwana prędkość nawiewanego powietrza. Zbyt duża prędkość nawiewu także powoduje dyskomfort.
Polskie normy określają, że temperatura w pomieszczeniu powinna wynosić latem 20-23 stopnie przy założeniu średniej aktywności fizycznej użytkowników oraz 18-20 stopni zimą. Jednocześnie prędkość ruchu powietrza nie powinna być większa niż 0,4 m/s latem i 0,2m/s zimą.
Nie mniej ważna jest także tzw. wilgotność względna powietrza w pomieszczeniu. Zalecany zakres wilgotności zimą to 40-60% (przy założonej temperaturze 18-20 stopni) jednak nie mniej niż 30%. Latem zaś wilgotność nie powinna przekraczać 70%. Wilgotność wychodząca poza zalecane granice (w górę i w dół) powoduje dyskomfort. Ponadto zbyt duża wilgotność stwarza ryzyko wykraplania się wilgoci na zimnych fragmentach pomieszczeń. Najczęściej wykraplanie występuje na szybach okiennych, w okolicy okien, na lustrach w łazienkach. Wilgotność względna jest ściśle powiązana z temperaturą powietrza. Ten wskaźnik informuje o tym, jaka jest zawartość wilgoci w powietrzu o danej temperaturze, w stosunku do zawartości wilgoci, która powodowałaby wykraplanie pary wodnej. Oznacza to, że ta sama ilość wody w postaci pary wodnej rozcieńczonej w powietrzu będzie dawała inną wilgotność względna w różnych temperaturach. Im niższa jest temperatura powietrza, tym mniej wilgoci potrzeba aby doszło do skroplenia pary wodnej. To dlatego zimą łatwiej o skraplanie pary wodnej, mimo że zawartość wilgoci w powietrzu jest mniejsza niż latem.
Ocena: brak ocen
Musisz się zalogować by móc ocenić ten artykuł.
Ważny jest skład powietrza, czyli zawartość tlenu i jego czystość. Choć powietrze zewnętrzne coraz trudniej uznać za czyste, jednak i tak stężenie zanieczyszczeń jest w nim zawsze kilku- lub nawet kilkunastokrotnie mniejsze niż w budynku. Dlatego przyjęło się nazywać powietrze zewnętrzne świeżym.
Określenie składu i czystości powietrza wewnętrznego nie jest proste. Dlatego przy uproszczonym badaniu jakości powietrza, przyjmuje się za punkt odniesienia zawartość dwutlenku węgla (CO2). Określone są graniczne progi zawartości dwutlenku węgla, które uznaje się za miernik jakości powietrza. Zawartość dwutlenku węgla w powietrzu określa się jednostką ppm określającą liczbę cząstek pierwiastka chemicznego (w tym wypadku CO2) na milion cząstek roztworu (w tym wypadku powietrza).
Choć w Polsce, a także w wielu innych krajach nie ma jasno postawionych wymagań w zakresie zawartości CO2 w powietrzu wewnętrznym, przyjmuje się, że nie powinna ona wynosić więcej niż 1000 ppm. Dla porównania zawartość CO2 w czystym powietrzu atmosferycznym wynosi około 350-450 ppm.
Stężenie CO2 w pomieszczeniu zależy w znacznym stopniu od ilości powietrza świeżego doprowadzanego z zewnątrz.
Ilość świeżego powietrza, jaką należy zapewnić dla każdego użytkownika pomieszczenia w poszczególnych typach budynków określają przepisy. W mieszkaniach, budynkach zamieszkania zbiorowego, budynkach użyteczności publicznej konieczne jest zapewnienie dla każdej osoby 20 m3 świeżego powietrza na godzinę. Jeżeli w pomieszczeniach są nieotwierane okna trzeba zapewnić dopływ większej ilości powietrza – 30 m3/h/osobę, a gdy jest dopuszczone palenie – 50m3/h/os.
W wielu obiektach, na przykład w dużych pomieszczeniach biurowych (typu open space), ilość powietrza świeżego może być nawet większa. Ważny jest jednak także sposób jego doprowadzenia. Konieczne jest takie rozprowadzenie powietrza po pomieszczeniu, aby docierało jednakowo do wszystkich jego użytkowników. W tym wypadku równomierne nawiewanie powietrza do całej przestrzeni nie zawsze może się okazać korzystne, gdyż osoby w nim przebywające mogą być rozlokowane w różnych częściach pomieszczenia z różnym zagęszczeniem. Nawiewanie powietrza w sposób równomierny, przewidziany przez projektanta instalacji jest możliwe tylko w systemach wentylacji mechanicznej.
Temperatura w pomieszczeniu, to temperatura powietrza wewnętrznego. Odczuwanie temperatury jest dosyć subiektywne. Dlatego w pomieszczeniach zajmowanych przez wiele osób zawsze może być grupa niezadowolonych. Jednak należy pamiętać także o czynnikach obiektywnych. Ważna jest bowiem temperatura powietrza nawiewanego do pomieszczenia. Nawiewanie powietrza zbyt chłodnego może powodować znaczny dyskomfort użytkowników siedzących w zasięgu strugi powietrza nawiewanego, mimo że średnia temperatura w pomieszczeniu będzie akceptowana przez większość osób. Podobnie negatywnie może być odczuwana prędkość nawiewanego powietrza. Zbyt duża prędkość nawiewu także powoduje dyskomfort.
Polskie normy określają, że temperatura w pomieszczeniu powinna wynosić latem 20-23 stopnie przy założeniu średniej aktywności fizycznej użytkowników oraz 18-20 stopni zimą. Jednocześnie prędkość ruchu powietrza nie powinna być większa niż 0,4 m/s latem i 0,2m/s zimą.
Nie mniej ważna jest także tzw. wilgotność względna powietrza w pomieszczeniu. Zalecany zakres wilgotności zimą to 40-60% (przy założonej temperaturze 18-20 stopni) jednak nie mniej niż 30%. Latem zaś wilgotność nie powinna przekraczać 70%. Wilgotność wychodząca poza zalecane granice (w górę i w dół) powoduje dyskomfort. Ponadto zbyt duża wilgotność stwarza ryzyko wykraplania się wilgoci na zimnych fragmentach pomieszczeń. Najczęściej wykraplanie występuje na szybach okiennych, w okolicy okien, na lustrach w łazienkach. Wilgotność względna jest ściśle powiązana z temperaturą powietrza. Ten wskaźnik informuje o tym, jaka jest zawartość wilgoci w powietrzu o danej temperaturze, w stosunku do zawartości wilgoci, która powodowałaby wykraplanie pary wodnej. Oznacza to, że ta sama ilość wody w postaci pary wodnej rozcieńczonej w powietrzu będzie dawała inną wilgotność względna w różnych temperaturach. Im niższa jest temperatura powietrza, tym mniej wilgoci potrzeba aby doszło do skroplenia pary wodnej. To dlatego zimą łatwiej o skraplanie pary wodnej, mimo że zawartość wilgoci w powietrzu jest mniejsza niż latem.
Ocena: brak ocen
Musisz się zalogować by móc ocenić ten artykuł.
